WAS IK MAAR EEN MUIS

WAS IK MAAR EEN MUIS

* The text below has not been translated in English because the full show is only available in Dutch.

Was ik maar een muis is een nieuwe voorstelling van Niels “Stoomboot” Boutsen waarin hij de verhalen van jongeren in de jeugdhulp vertelt op zijn geheel eigen manier. Twee jaar lang schreef hij samen met bewoonsters van De Rotonda, een opvang- en begeleidingscentrum voor tienermeisjes in Leuven, liedjes. Over hun dagelijks leven in De Rotonda, over het leven buiten het centrum, over hun grote en kleine beslommeringen. Zijn blik op de wereld van jongeren en de jeugdhulp werd breder, en nu wil hij dankzij deze voorstelling ook de blikken van anderen verbreden. Zonder taboes en zonder schroom, maar met heel veel menselijkheid en een vleugje humor, neemt Niels je mee in zijn ervaringen.

“Ik wilde piano leren spelen. En in de Rotonda staat een piano. In het midden van de hal, waar iedereen voorbij komt. Ik dacht: ik speel piano en iedereen die mee wil doen, doet mee. We schrijven samen nummers over verhalen die zij willen vertellen. Die zij, dat zijn de jongeren die in de Rotonda wonen, een leefgroep voor meisjes tussen de 14 en de 18 jaar die niet naar huis kunnen of mogen en geplaatst worden door een jeugdrechter.

Ik wist dat de jeugdhulp bestond. Het is te zeggen: ik wist dat er jongeren zijn die het moeilijk hebben. En dat voor hen gezorgd wordt. Maar eigenlijk wist ik niets. Anderhalf jaar ging ik een avond per week met die gasten dingen maken. Ondertussen speel ik piano en weet ik iets meer.

Bijvoorbeeld dat jongeren verschrikkelijk veel moeten. Er zijn jeugdrechters, contextbegeleiders, trajectbegeleiders, leefgroepbegeleiders, psychologen en psychiaters. Allemaal verwachten ze iets. Ik wilde niets van hen verwachten. Ik wilde gewoon zijn. Maar iemand die er gewoon is, zonder meer: dat is louche. Sommige jongeren meden me maanden. Dat kan niet: iemand die niets van ons verwacht. Er zit hier een addertje onder het gras en ik ga die adder niet aaien. Anderen stelden zich minder vragen en schoven bij aan de piano. Of ze een nummer met mij wilden schrijven, vroeg ik. Natuurlijk. Er is hier toch niets anders te doen.” – Niels Boutsen

Was ik maar een muis wordt gemaakt in samenwerking met en met ondersteuning van De Wissel vzw, het Kinderrechtencommissariaat, Stad Leuven, CANO vzw, Cirkant vzw en meer.