Donder
CD-RECENSIE
Donder
bezetting: Casper Van De Velde drums; Stan Callewaert contrabas; Harrison Steingueldoir piano; Lars Greve (bas)klarinet, tenorsax
opgenomen: 25 april 2017, Koncertkirken, Kopenhagen
uitgebracht: 15 mei 2018
label: eigen beheer
aantal stukken: 8
tijdsduur: 42’09
website: www.donderband.com
door: Georges Tonla Briquet
Donder is een van de groepen uit de nieuwe Belgische lichting voor wie het allemaal razendsnel gaat. Winnaar van de Storm!-wedstrijd in 2017, een nieuwe plaat, een JazzLab tournee komend seizoen en een tweejaarlijkse samenwerking met kunstencentrum KAAP (Oostende-Brugge).
In 2016 verscheen het debuut ‘Still’ van Casper Van De Velde (drums), Stan Callewaert (contrabas) en Harrison Steingueldoir (piano), toen nog een trio. Daarna kwam de Deense rietblazer Lars Greve (1983), bekend van Girls In Airports, erbij. Althans voor deze opname. Nog meer dan op de eerste cd staat alles in het teken van open ruimte en maximale beheersing. Niet toevallig hadden de opnamen plaats in een kerk in Kopenhagen.
Op de hoes een foto van een zwart donker bos dat overgaat in een vuil grijze lucht, zonder vermelding van groepsnaam of titel. De jongens van Donder – op Greve na allen geboren in 1995 – houden het graag geheimzinnig.
Van de eerste klanken word je niet veel wijzer. Wat krakende geluiden en lekkende kranen lijken het wel, pianosnaren die vibreren, een strijkstok die heen en weer schuifelt en enkele luchtverplaatsingen in een blaasinstrument scheppen een onzeker en vaag sfeertje. De titel ‘Lichaamloos’ is in elk geval raak gekozen.
Daarna wordt alles wat duidelijker. Een zwoele saxofoon, disparate pianonoten, spaarzaam gesprokkelde contrabastrillingen en een borsteltje dat over een drumvel zweeft. Welkom in een verborgen poëtische wereld. Dit vredige decor wordt een paar maal verstoord door interne spanningen. Zoals in ‘Mirror’ waar de vier protagonisten het duidelijk niet met elkaar eens zijn. Op uiterst percussieve wijze voeren ze elk hun argumenten aan. Nog meer tegendraadse wrijvingen horen we in ‘Secrets’ en ‘Nachtzwemmen’. De plooien worden echter al snel gladgestreken en de rust keert weer in deze akoestische droomwereld.
Donder mag dan een klassieke bezetting van een jazzkwartet hebben, hun visie en uitwerking hiervan zijn ver verwijderd van vertrouwde concrete patronen. Ze stellen een puzzelwerk voor, in elkaar gestoken met improvisatiestukken en harmonische deeltjes. Nu afwachten hoe ze dit vertalen naar het podium.
CLICK HERE – REVIEW
